De tijd vliegt!

Hee allemaal!

Er zijn al drie weken voorbij sinds ik in Tanzania ben, wat gaat de tijd snel! Het ritme en de gewoontes hier beginnen te wennen, maar af en toe gebeuren er nog steeds verbazingwekkende dingen. Het eten hier is best prima; het is wel bijna altijd rijst met tomatensaus bij de lunch en het diner, maar vaak zijn er dan ook aardappels, pannenkoeken, brood of spaghetti. De douche is best wel een beetje koud, maar ook dat went en in de middag is het soms ook best wel eens lekker. Van de week was er geen stromend water meer in het IOP, dus hebben we met een emmer water gedoucht, ook leuk om dat een keer mee te maken!

De afgelopen weken heb ik weer super veel gedaan en gezien hier. Vorige week zaterdag was er de viering van een of andere vrijheidsvlam. Deze vlam blijkt hierin Tanzania rond te gaan en gaat langs alle plekken waar iets goeds gebeurt is. De High school heeft afgelopen jaar goede resultaten geboekt, dus daarom kwam de vlag hier langs. Eenmaal boven bij de High school aangekomen kwamen er allemaal jeeps aanscheuren en daaruit kwamen een aantal politiemannen/legermannen met kogelvrije vesten en de befaamde vlam. Eerst een rondje langs alle kinderen die hem even aan mochten raken, toen was er een toespraak en de onthulling van een gedenkplaat en toen waren wij als blanken ineens erg belangrijk. Alle Tanzanianen mochten de vlam alleen even aanraken, maar wij moesten er 1 voor 1 mee gaan poseren terwijl iedereen foto’s van ons maakte. Het voelde als een verplichting en onbeleefd om niet te gehoorzamen, dus hebben we maar braaf gedaan wat die politieman van ons vroeg..

Maandag 14 oktober hebben we met alle vrijwilligers een bezoek gebracht aan een Italiaans weeshuis voor gehandicapten. Na een anderhalf uur durende wandeling door de velden en bergen kwamen we daar aan. De buitenkant van het centrum zag er al heel bijzonder en leuk uit doordat er allemaal muurschilderingen waren en door alle teksten. We werden vriendelijk verwelkomt en kregen een rondleiding door het centrum. De kinderen die in het centrum verblijven zijn grotendeels gehandicapt, maar ze hebben daar echt super goede voorzieningen! Er is een hele mooie en goede fysiotherapiezaal, waar ze als het nodig is iedere dag therapie krijgen. Toen we aankwamen zaten deze kinderen allemaal bij elkaar en zagen ze er erg triest uit. Omdat we daar op bezoek gingen hadden we wat cadeaus meegenomen, zoals zeep en ballonnen. Toen we de ballonnen tevoorschijn haalden werd het echt een feest. Alle kinderen bloeiden helemaal op, ze waren aan het gillen van het lachen en hadden de grootste pret. Wat geweldig en ontroerend was het om dat mee te mogen maken!

Op 17 en 18 oktober ben ik met een aantal Nederlandse vrijwilligers en een Noorse vrijwilliger op safari geweest naar het Ruaha National Park. Om 6 uur zouden we vertrekken, geheel tegen onze verwachting in stond onze chauffeur Harry om 5 voor 6 al voor de deur, hoe was dat mogelijk? Al snel bleek dat onze verwachting toch wel klopte, want er moest nog van alles geregeld worden en dus vertrokken we pas rond half 7; het blijft toch Afrika! Een groot deel van de weg ging over hobbelige zandwegen dus na behoorlijk wat heen en weer geschud kwamen we eindelijk aan bij het park. De lodges waarin we verbleven waren super mooi, luxe (warme douche, normale wc’s en heerlijke bedden) en hadden een prachtig uitzicht over een rivier (of dat wat er nu nog van over is, met al die droogte). Het eten was super lekker dus het genieten kon beginnen! We hebben op donderdagmiddag en vrijdagochtend een safari gedaan en hebben allerlei dieren gezien; Leeuwen, olifanten, giraffes, zebra’s, luipaarden, stokstaartjes, nijlpaarden, krokodillen, jakhalzen, impala’s, struisvogels en kudu’s. Echt super tof! Tijdens een van de safari’s stond er een olifant op 1,5 meter afstand rustig te eten. Op gegeven moment kwam hij midden voor onze auto staan en stond hij ons aan te kijken. Dit was al best wel een beetje eng, aangezien wij in een volledig open auto zaten, met alleen een zonnescherm boven ons. Toen deze olifant klaar was met het bestuderen van ons kwam er een tweede olifant aan, die met zijn neus op de motorkap sloeg (voor ons gevoel was het slaan, als je het filmpje ziet stelt het niks voor). Wij als vrijwilligers waren best wel bang, maar onze IOP chauffeur Harry was zo bang dat hij bij Klaas op de schoot kroop (Al was ik ook al wel een vluchtroute aan het uitproberen te stippelen haha). Al met al was de safari echt een hele leuke ervaring!

Één keer in de maand wordt er op zaterdagavond een feestavond gehouden en dan worden de verjaardagen gevierd van degenen die deze maand jarig zijn. Afgelopen maand waren er vijf jarigen dus hun verjaardagen werden gevierd. Voor alle jarigen werd apart gezongen, ze hadden heerlijke cake gebakken en de vrijwilligers en de weeshuismeiden aten nu allemaal samen (normaal eten we apart). Er werden een aantal spellen gespeeld en het was tijd om te dansen. Een aantal Afrikaanse meiden zou ons wel even een echte Afrikaanse dans aanleren. Ik had gehoopt dat ik wel aanleg had voor Afrikaanse dans, maar helaas moet ik ook dit genre laten schieten. Al die pasjes en hupjes kan ik toch echt niet onthouden, laat staan uitvoeren!

Afgelopen maandag ben ik met Joke en Klaas, twee vrijwilligers die vooral in het ziekenhuis helpen, mee geweest naar het ziekenhuis voor een rondleiding. Erg bijzonder om te zien hoe dat hier gaat. Het ziekenhuis bestaat uit allemaal losse gebouwtjes die met een soort galerij verbonden zijn. Wij mochten overal zomaar binnen lopen en konden even rustig kijken hoe het ging, de patiënten wachtten wel (de tandarts was een kies aan het trekken, maar 4 toeschouwers meer maakte niets uit). De sterilisatieruimte was een ruimte waarvan de deur continu open stond, dus waar lekker veel stof naar binnen kon waaien. Zo waren er nog wel meer dingen waarover ik me best wel verbaasd heb en waarvan ik me niet kan voorstellen dat dat in Nederland zo zou gaan. Het ziekenhuis is bezig met het maken van een kamer speciaal voor pasgeboren baby’s en Joke en Klaas hebben toestemming gekregen om dit helemaal in te gaan richten en te gaan schilderen! Super leuk dat ze daarbij betrokken worden! Vrijdag ga ik helpen om daar de baby bedjes te schuren en gaan we nadenken over wat leuke gordijnen en beddengoed zou zijn.

Donderdag 24 oktober zijn we naar een Italiaanse school voor gehandicapte kinderen in Iringa geweest om daar eens rond te kijken. Ook dit was een erg bijzondere ervaring! Deze mensen hadden een super mooi oefenlokaal voor de kinderen ingericht en er was een school, dus het oefenen en leren werd afgewisseld. Het is daar erg kleinschalig gebleven en allemaal heel goed geregeld. 1 jongen met spasmen kreeg daar zelfs les om met zijn voeten een computer te leren bedienen, erg bijzonder om te zien dat ze hier daar de faciliteiten voor hebben. We hadden allemaal maar 1 woord voor wat deze mensen allemaal doen en bereikten en dat was ‘wow!’.

Verder bestaan de dagen hier uit af en toe naar de Pre-school gaan om daar een les te geven aan de kinderen. Ze zijn erg enthousiast als wij langskomen en ook de leraressen vinden het leuk als wij iets bedacht hebben om de kinderen te leren. Ook zijn Denise en ik bezig met het schrijven van voorlichtingen die in de Foster Families gegeven kunnen worden, zodat overal dezelfde informatie gegeven wordt. De rest van de tijd breng ik door in het weeshuis waar ik spelletjes speel met de andere vrijwilligers of de weeshuismeiden, waar ik de meisjes help badderen of wandelen we hier naar de verschillende dorpjes. Als we rondwandelen horen we vaak van alle kanten ‘Mzungu (Blanke)’. In het begin was het best schattig als die kleine kindjes dat riepen en wilden dat we naar ze gingen zwaaien. Naarmate het langer duurt wordt het toch wel een beetje vervelend, zeker omdat er ook kinderen bij zijn die om geld of snoep vragen..

De komende dagen heb ik ook alweer allerlei leuke dingen gepland, dus ik verwacht dat ook deze dagen weer voorbij zullen vliegen!