Nyumba Ali, Foster Family & Sinterklaas

Jambo!

Sinds de laatste keer dat ik geschreven heb, is er weer een hele hoop gebeurd, dus ik ben bang dat ik het verhaal niet kort kan houden vandaag.

Het weekend van 23 en 24 november was een rustig weekend waarin iedereen dingen voor zichzelf kon doen. Deze dagen heb ik dan ook niet zoveel gedaan, lekker zitten lezen, met de meiden gespeeld en een beetje op m’n kamer rommelen. Op maandag 25 november waren Denise en ik ingepland om te gaan helpen in de office van het Sponsor Programma, er was hulp nodig bij de administratie. Onze eerste taak bestond uit het op orde maken van de mappen waarin alle formulieren van de sponsorkinderen zaten. Echt bizar om te lezen hoeveel kinderen ouders verloren hebben aan ziektes als Marlaria, TBC en AIDS, echt schrikbarend veel. De tweede taak was het schrijven van de sponsornaam boven de brieven van de kinderen. Tot slot moesten we de brieven registreren. Na de lunch hebben we even met Tulla gepraat over onze voorlichting voor de Foster Family. Ze was nog steeds enthousiast dus het was een fijn gesprek. Verder moest ik m’n tas in gaan pakken voor het komende weekje Iringa.

Dinsdag 26 november zijn Denise, Kim en ik rond half 9 met de dala dala richting Iringa vertrokken. Het was een gammele dala dala, maar we konden zitten, dus we waren allang tevreden. Halverwege hoorden we een doffe klap op het dak en vervolgens op de weg en begonnen er een aantal Tanzanianen met de conducteur te praten. Voordat die door had wat er aan de hand was en gecommuniceerd had met de driver, waren we zo een kilometer verder. Wat bleek nou? Iets op het dak was niet goed vastgebonden, dus was er vanaf gevallen. Nadat dit opgehaald was en op het dak gebonden was konden wij onze reis vervolgen. ’s Middags hebben we in Neema Craft’s een rondleiding door de werkplaats gekregen. In deze werkplaats werken allemaal mensen met een beperking; sommigen zijn doof, anderen missen ledematen of zijn deels verlamd. Super leuk en interessant om te zien hoe ze hier werken. Ze werken ook nog echt met weefgetouwen en ouderwetse trapnaaimachines, echt indrukwekkend. Ze maken al het papier zelf en maakten allemaal kralen van krantenpapier. ’s Avonds zijn we met een taxi naar Mama Iringa gegaan. Dit is een pizzeria in Iringa en ze hadden echt heerlijke pizza’s. Wij hadden nooit verwacht dat we zulke lekkere pizza’s in Afrika konden eten, maar we werden er heel blij van.

Woensdag was de eerste dag dat we naar Nyumba Ali, de school voor Disabled Children zouden gaan. Tamari had ons verteld dat het om 8 uur zou beginnen. Wij dachten dat we de weg te voet nog wel wisten dus zijn rond half 8 gaan lopen. Om 10 voor 8 hadden we de school gevonden en werden we hartelijk ontvangen. Er was echter één maar; we waren een béétje te vroeg. De kinderen zouden pas om 10 uur komen en niet om 8 uur. Bedankt Tamari, voor niks zo vroeg opgestaan haha. Om 10 uur zijn we dus maar weer terug gegaan naar de school. Het schooltje is opgericht door Bruna en Lucio, twee Italiaanse mensen. Ze hebben bij hun huis een fysiotherapie ruimte laten bouwen, waar een aantal Tanzanianen opgeleid zijn om fysiotherapie te geven aan de kinderen. Ook is er een klein schooltje, waar 6 kinderen met een beperking les krijgen. Bruna en Lucio hebben 3 Tanzaniaanse tienermeiden geadopteerd. Hun eerste dochter is Mage, een super lieve en vrolijke meid die met krukken loopt, doordat er in haar kindertijd geen aandacht aan de problemen met haar benen is besteed. De tweede dochter is Vicky, die functioneert op baby niveau doordat ze in coma heeft gelegen. De laatste dochter is Ageni, die in een rolstoel zit als gevolg van tuberculose. We werden super hartelijk ontvangen door Mage, die op de veranda zat en ons van verre welkom heette. Eerst mochten we een kijkje nemen in het fysiotherapie gebouw en daarna hebben we ons verdeeld. Ik ben naar het schooltje gegaan, waar ik geholpen heb met een oefening om letters te leren en waar ik met de kinderen gespeeld heb. De baby van de lerares lag in de fysiotherapieruimte te slapen en op gegeven moment kreeg ze honger. De lerares nam het kind gewoon aan de borst tijdens het lesgeven. Ik zat met verbazing te kijken, maar het is blijkbaar de normale gang van zaken want niemand anders keek ervan op.
We werden uitgenodigd om samen met het gezin te lunchen. We kregen super lekkere rijst en voelden ons echt welkom, die mensen waren zo hartelijk! Ageni stelde ons allerlei vragen over Nederland, hoe het zat met de dijken, met het parlement, met de koning en met al onze andere gewoontes. Ze was super geïnteresseerd in hoe alles ging, echt leuk. Na de lunch gingen de kinderen oefenen voor een show en hebben wij met de kindjes die niet mee konden doen spelletjes gedaan.

Op donderdag zijn we weer naar de school gegaan en heb ik eerst met een klein kindje gezeten wat zo slap was als een vaatdoek. Hij hing alleen maar tegen me aan en kon niet zelf zitten of z’n hoofdje rechtop houden terwijl hij al wel 1,5 jaar oud was. Ook was er een andere jongen van een jaar of 12 die niet zelf kon zitten. Hij werd in een of andere houten steun gezet en heeft daar de hele dag gezeten, zonder dat een therapeut maar iets met hem deed. Later kreeg ik de opdracht om met twee kindjes te gaan spelen en ze te stimuleren om steeds te gaan staan en te gaan lopen. Deze kindjes konden een week eerder nog niet zelf staan of lopen en konden nu al een paar stappen zelf zetten, dus ze moesten gestimuleerd worden. Ik heb een aantal spelletjes met de bal gedaan, wat leuk was om te doen. Ago, het kleinste kindje van de twee was super vrolijk en iedere keer als hij was gaan staan ging hij voor zichzelf klappen. Als ik voor hem begon te klappen begon hij helemaal te stralen en kwam hij knuffelen. Rama, het andere kindje, vond het een goed idee om te doen alsof hij de fysiotherapeut was en ik de patiënt, dus mijn benen en tenen werden alle kanten opgebogen. Heel leuk om zo met die kindjes bezig te zijn. ’s Middags na de lunch werd er weer geoefend voor de show en hebben wij weer wat kindjes bezig gehouden die nergens aan mee konden doen.

Vrijdag werd er op de school geen therapie gegeven. De moeders van de kinderen moesten naar het schooltje komen voor een evaluatie over de vooruitgang die de kinderen boekten. Daarom werden wij met alle kinderen die er waren in het klasje gestopt en moesten wij ze bezig houden. Op gegeven moment werd dit toch wel erg vermoeiend, aangezien we als klimmuur gebruikt werden. De juf en therapeuten vonden het wel handig dat wij daar waren, dus die waren nergens te vinden. Er lagen veel kindjes te huilen omdat alleen liggen ze al pijn deed, dus Denise en ik hadden onze handen er echt vol aan. We waren blij toen het tijd was voor de lunch en het oefenen van de show. ’s Middags hebben we onze nagels laten lakken met een tekeningetje erop. Dit was ook wel een bijzondere ervaring, aangezien onze nagels gedaan werden door mannen. Eerst gingen ze onze nagels schoonmaken, vijlen en wassen en vervolgens werden ze gelakt. Het eindresultaat is best leuk geworden! Grappig dat mannen dat hier doen.

Op zaterdag 30 november zijn we met 5 kinderen van het klasje mee geweest naar Horse therapy. Bruna kwam ons ophalen bij Neema’s en we zijn met een auto vol kinderen naar de manege gereden. Hier mochten ze allemaal om de beurt op een paard (alleen of met begeleiding). Ook moesten ze nog een aantal rek en strek oefeningen en evenwichtsoefeningen doen. Geweldig om te zien hoe vrolijk die kinderen ervan worden. Je zag ze genieten van het contact met de paarden. Ook Ageni, de dochter van Bruna was mee. Deze keer zat ze voor het eerst alleen in het zadel, dus dat was een bijzonder moment om mee te maken. ’s Middags hebben we met alle vrijwilligers die deze dag in Iringa waren geluncht en nog wat laatste inkopen gedaan. Rond 6 uur zijn we met Joke en Klaas naar Mama Iringa gegaan, als afscheidsdiner, aangezien zij naar Zanzibar zouden vertrekken.

Zondagochtend zouden Kim, Denise en ik naar Isimila Stone Age gaan, een soort van mini grand canyon in de buurt van Iringa. We hadden bij de receptie gevraagd welke dala dala we moesten hebben, dus we konden op weg. Pff, dit was me weer een dala dala rit. De dala dala was zó vreselijk vol, ik moest bij Kim op schoot op de voorste bank en Denise werd ergens achterin tussen gepropt. Vervolgens werden er nog 20 mensen extra in de bus gepropt, die allemaal een plekje op onze tenen konden vinden. Ik geloof dat er in totaal 35 mensen in dat busje zaten, terwijl er maar 12 zitplaatsen waren. Wat waren we blij toen we bij Isimila waren. Omdat we een vrijwilligersvisum hebben zijn we resident en hoefden we maar 1000 shilling (50 cent) entree te betalen. Als we als toeristen op bezoek zouden gegaan zijn hadden we 20000 shilling (10 euro) moeten betalen. Hoezo een groot verschil? Het was leuk om hier een keer een bezoekje aan gebracht te hebben, maar ik ben blij dat we er geen 10 euro voor hoefden te betalen, dat was het niet waard geweest. Op de terugreis kwamen we in een mini dala dala terecht, waarin zelfs ik niet rechtop kon staan. Arme Kim, die bijna een kop groter is, stond helemaal opgevouwen in het busje. ’s Middags zijn we voor de laatste keer in de dala dala gestapt om weer terug te gaan naar Ilula. Ook deze rit was propvol, dus we waren blij toen we eindelijk in Ilula waren.

Denise en ik waren ingepland om van maandag tot en met donderdag mee te gaan met de familiebezoeken aan de foster families. Nou dat afspraken maken met Tanzanianen geen zin heeft, is deze week wel gebleken. Maandag zijn we inderdaad op familiebezoek geweest. Dinsdag en woensdag ging het niet door, omdat het regenseizoen begonnen is, dus dan zou er niemand thuis zijn omdat ze op het land moeten werken. Donderdag zou het wel echt doorgaan hadden ze ons verzekerd. Donderdag ochtend, 10 minuten voordat wij zouden vertrekken kwam Enicka ons vertellen dat het wéér niet door ging. Dit keer omdat er geen driver was. Wat een onzin; Harry de driver, stond z’n auto te wassen en deze planning stond al een week vast, dus hoe kan er geen driver zijn?

Op maandag zijn we mee geweest op familiebezoeken. Denise en ik kregen een formulier waarop we moesten beoordelen hoe de hygiëne in de keuken, slaapkamer en het toilet was. We zijn in ongeveer 10 verschillende huisjes geweest en de verschillen waren best groot. Sommige huizen waren schoon en netjes, maar andere huizen waren een bende; overal etensresten en troep. Tulla gaf dan advies, in de hoop dat die gezinnen het zouden verbeteren voor de volgende keer. Ik voelde me ’s ochtends al niet helemaal lekker, maar ik wilde graag mee op de familiebezoeken dus ben ik toch mee gegaan. Helaas was ik bij thuiskomst ziek, dus heb ik de middag in bed doorgebracht. Dinsdagochtend heb ik nog ziek in bed gelegen, maar in de middag ging het weer wat beter en had ik geen zin om in bed te blijven dus hebben Denise en ik nog even overlegd met Alex en Tulla over onze voorlichting voor de foster families.
Omdat de bezoeken op woensdag en donderdag niet door gingen, hebben Denise en ik deze dagen hard gewerkt aan de voorlichting en hebben we het helemaal afgemaakt. We hebben een aantal posters gemaakt en de voorlichting geprint en gelamineerd. Ze waren er super blij mee en vonden dat het er allemaal erg professioneel uit zag. Gaf een goed gevoel om het afgerond te hebben en dat ze er blij mee waren.

Donderdagmiddag hebben Kim, Denise en ik eerst in de keuken gestaan, omdat we met iedereen samen wilde gaan eten ter ere van Sinterklaas. Dit mochten we natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan! Om 5 uur hebben we eerst het Sinterklaasverhaal verteld aan de jongste meiden, Sinterklaas kapoentje gezongen en cadeautjes gegeven. Ze vonden het super leuk en luisterden aandachtig naar het verhaal. Daarna zijn we met z’n allen gaan eten en was het tijd voor de oudere meiden. We wilden het dobbelspel doen en waren erg benieuwd hoe ze zouden reageren. Meestal is het lastig om alle meiden op een avond bij elkaar te krijgen voor een activiteit, maar deze keer zaten ze allemaal al op ons te wachten. Nadat we het spel uitgelegd hadden en we begonnen waren, bleek het een succes te zijn. Ze waren allemaal aan het giebelen en lachen, dus dat was een goed teken. Leuk om zo toch nog een soort van sinterklaas gevierd te hebben!

Gisterochtend was de Graduation van de kinderen op de pre-school en wij waren uitgenodigd om erheen te gaan. Het zou om 9 uur begonnen stond op de uitnodiging. Kim en ik waren er rond half 9 al heen gegaan, omdat we moesten helpen met de versieringen. Toen we er waren, konden we alleen helpen met het uitzoeken van de steentjes uit de rijst. Wat nou versieringen? Om 9 uur zaten alle vrijwilligers klaar, maar was er nog geen ouder te zien. De juffen waren nog super druk bezig met versieren van alles. Af en toe werden wij geroepen om even iets op te hangen, maar het ging allemaal nogal inefficiënt. Ik heb de afgelopen maanden best wel wat meer geduld gekregen en geleerd dat je hier in Tanzania op heel veel dingen gewoon moet wachten, maar dit sloeg toch wel alles. Om kwart over 11 waren alle ouders er pas en konden we beginnen. De ceremonie bestond uit een aantal dansjes van de kinderen, wat zingen en wat toneelstukjes en de kinderen die naar de primary school gaan kregen hun diploma. Mijn hemel, wat kan dat lang duren zeg. Om 3 uur waren ze nog niet klaar. Ondertussen zaten wij al vanaf 9 uur op die plastic stoeltjes te wachten, wisten we niet meer hoe we moesten zitten en hadden we honger, dus waren we er wel een beetje klaar mee. Gelukkig konden we rond kwart over 3 eindelijk gaan eten, ik ben nog nooit zo blij geweest met rijst haha. Daarna zijn we naar het Centre terug gegaan en hebben we kerstkaarten voor de sponsors gemaakt met de meiden. ’s Avonds hebben we weer met de meiden samen gegeten eten, omdat er een afscheid was voor 5 vrijwilligers. Zaterdag, zondag en maandag zullen er in totaal 5 vrijwilligers weggaan, dus er werd van iedereen tegelijk afscheid genomen met zingen en cadeautjes. Dit was ook Denise’s laatste avond, dus daarna hebben we nog even een gezellig avondje met z’n drieën gehad en zijn we gaan slapen.

Vanochtend ging om 6 uur de wekker, omdat Denise rond kwart voor 7 richting de bus moest gaan. Kim en ik zijn meegegaan naar het busstation om daar afscheid te nemen. Rond half 8 kwam de bus aan en was het tijd voor het afscheid. Eenmaal terug op mijn kamer was het toch wel erg stil en leeg. 9 weken lang samen met Denise op een kamer en nu ineens is ze weg. Van het begin af aan hebben we de reis samen gedaan, dus dan is het wel een raar idee dat zij nu naar huis gaat en ik hier nog ben. Ik heb maar gelijk gebruik gemaakt van de extra kastruimte en de boel maar eens flink opgeruimd en schoongemaakt.

Het regenseizoen is hier nu echt begonnen. De afgelopen dagen hebben we al een aantal dagen zoveel regen gehad, het leek net alsof we in Nederland waren. Deze regen heeft helaas wel als gevolg dat er nu ineens een stuk meer ongedierte is; allerlei vliegende mieren en kevers die zoemend 20x tegen een muur vliegen en dan dood neer vallen. Het veranderende landschap begint ook op te vallen, vorige week was het allemaal nog droog en bruin en nu begint er overal gras te groeien en wordt alles weer groen. Leuk dat ik dat nog mee kan maken!

Voor de komende week staat er nog niet zoveel op programma. Morgen zal ik m’n eerste bezoek hier in Ilula aan de kerk brengen, omdat de meiden gaan optreden. Maandag is het onafhankelijkheidsdag dus is iedereen vrij. Voor de rest van de week heb ik nog geen planning gemaakt, dus dat is nog een verrassing.