Een rustig weekje!

Mambo!

Ondertussen zijn we alweer een week verder en heb ik helaas nog maar twee weken te gaan hier in Ilula. De afgelopen week heb ik een vrij rustige week gehad.

In mijn vorige blog ben ik vergeten te beschrijven dat we op 4 december de kerstboom opgezet hebben. Hier hebben ze daar een speciaal ritueel voor. Om de beurt wordt er een meisje naar voren geroepen, die dan één tak van de kunstkerstboom in de boom mag steken. Zo wordt de hele boom eerst opgezet. Daarna mochten Denise, Kim en ik de takken uitspreiden en werde de eerste slingers en lampjes in de boom gehangen. Toen dit gedaan was, was het tijd voor de ornamenten. Alle meisjes uit het weeshuis hebben een eigen ornament, die ze elk jaar in de boom mogen hangen. Als ze dit ornament in de boom hangen, spreken ze een kerstwens uit. Ik vind het heel bijzonder dat ze het ieder jaar zo aanpakken, zo worden alle meiden er bij betrokken en wordt er een gezamenlijke boom gecreëerd. Na het opzetten van de boom werd er nog ‘stille nacht’ gezongen in allerlei verschillende talen door elkaar, wat een echt kippenvel moment was.

Vorige week zondag zijn Kim en ik met de meiden naar de kerk geweest. Ze zouden gaan optreden in een kerk, omdat deze kerk sponsoring voor het IOP organiseerde. De kerkdienst begon om half 9 en duurde tot kwart over 11, dus een behoorlijke zit. Er werd alleen Swahili gesproken, dus ik snapte er vrij weinig van, waardoor de tijd erg langzaam ging. De meiden hebben met z’n allen een lied gezongen en daarna hebben een aantal meiden nog een toneelstuk opgevoerd. De kerk ging wel anders dan in Nederland; alle zang werd ondersteund met een of ander maf deuntje dat het orgel automatisch speelde en werd ondersteund met een elektrische gitaar. De priester zong alle liedjes héél hard en enorm vals door een microfoon. Na de mis was er buiten nog een soort van veiling van kanga’s. Mensen konden bieden op deze kanga’s en de opbrengst zou dan naar het IOP gaan. Hierna zijn Kim en ik terug gegaan naar het IOP, maar voor de meiden stond er nog een mis op het programma waar ze weer moesten optreden.

Maandag 9 december was het onafhankelijkheidsdag, dus waren we vrij. Kim en ik hebben een film zitten kijken, wat zitten lezen en met de meiden gespeeld.
Op dinsdagochtend werd ik wakker en voelde ik me weer niet lekker; diarree en overgeven. Ze zijn hier heel voorzichtig met mensen die ziek zijn en deze symptomen hebben omdat ze bang zijn dat iemand malaria heeft. Tamari wilde me dan ook gelijk naar het ziekenhuis sturen, waar ik geen zin in had. Vorige week duurde het immers ook maar een dag, dus ik vond het een beetje overdreven om gelijk naar het ziekenhuis te gaan. Met wat moeite en hulp van Kim kon ik Tamari aan het verstand brengen dat ik thuis ook niet voor zo iets naar de dokter zou gaan en dat ik eerst een dag rustig in bed zou blijven liggen. De volgende dag kwamen Tamari en Atilio kijken hoe het met me ging en probeerden ze me weer over te halen om naar het ziekenhuis te gaan. Ik voelde me al een stuk beter en dacht dat ik tegen de middag wel weer uit bed zou kunnen, dus heb ze weer duidelijk gemaakt dat me dat niet nodig leek. Rond 12 uur ben ik lekker gaan douchen. Toen Atilio en Tamari me zagen waren ze blij dat ik weer uit bed was en gaven ze toe dat ik gelijk had over het ziekenhuis haha. ’s Middags ben ik naar Isele gelopen om nog wat mango’s en avocado’s te halen voor wat extra vitamines en heb ik nog met de kleine meiden zitten tekenen.

Donderdagochtend hadden Kim en ik op het programma staan om Liston in de shop te gaan helpen met het sorteren van kleren. Toen we bij Liston aankwamen bleken alle kleren al gesorteerd te zijn, dus daar hoefden we niks meer aan te doen. Maar Liston had wel een andere taak voor ons, we konden in de storage de balans gaan opmaken. Hij wees alle dozen aan die we moesten gaan tellen en waar we het op moesten schrijven. Prima, zo gezegd, zo gedaan. Kim en ik begonnen allebei aan 1 kant van de storage met tellen en werkten naar elkaar toe. Na een kwartier waren we klaar. Liston was nergens te vinden maar uiteindelijk kregen we hem aan de telefoon. Hij was helemaal verbaasd dat we al klaar waren, hoe kon dat nou? Wij waren verbaasd dat hij verbaasd was, want hoelang had hij dan verwacht dat we er over zouden doen? Ergens is het misschien niet zo raar, als je ziet hoe ze hier werken; de één zit te kijken, de ander werkt en moet na 1 stapel tellen weer uitrusten en discussiëren met de ander. Omdat we klaar waren mochten we de emmers in een andere storage tellen. Daar stonden ook nog wat andere zakken en dozen dus die hebben we ook maar gelijk geteld. Toen Liston terug kwam vroeg hij ons om die ook nog even te tellen, maar we waren hem al een stapje voor geweest. Tja toen hadden we eigenlijk alles wel gedaan wat we voor hem konden doen die dag, dus om half 10 zat onze werkdag er al weer op. De rest van de dag hebben we weer lekker rustig aan gedaan en dingen voor onszelf kunnen doen.

Afgelopen vrijdag zijn Kim en ik naar Iringa gegaan, omdat Kim haar visum moest verlengen. De hele weg naar Mtua kwamen we geen dala dala tegen, dus pas in Mtua konden we in een dala dala stappen. De reis viel opzich nog mee, alleen hadden we een enorm aftanse dala dala. Er hing een enorme benzine/terpentine geur in de dala dala, alle bekleding van het plafond hing los naar beneden en onze stoel zat los, waardoor we iedere keer bij een hobbel of remmen gelanceerd werden. Maar afgezien daarvan was het een prima rit. In Iringa was het visum van Kim snel verlengd en toen wilden we gaan skypen met thuis, maar helaas nergens in de stad was stroom dus ook geen wifi. Na de lunch zijn we nog even wat boodschappen gaan doen en ineens zagen we een mega donkere lucht. Aangezien we deze lucht absoluut niet vertrouwden zijn we maar snel naar Neema’s gegaan om daar te schuilen. We waren goed en wel binnen of het begon enorm hard te regenen. De straat veranderde langzamerhand in een rivier, maar gelukkig stopte het na een half uurtje met regenen en konden wij droog naar de dala dala. We hadden een super mooie en luxe bus deze keer. Het was een grote bus, waar tussen de normale stoelen nog een opklapstoeltje zat. Er was niemand die tegen je aan stond te duwen en we konden rechtop zitten. Best een prima rit dus.

Gisteren stond er op de planning kerstversieringen te gaan maken met de meiden. Aangezien het iedere keer een heel gedoe is om alle meiden bij elkaar te krijgen om iets te gaan doen, wilden we deze keer eens zien wie er zouden komen als we er niet achteraan gingen. Er waren maar liefst twee meisjes om te helpen en even later kwamen er nog twee. Een record opkomst dus.. Na anderhalf uur kranten kleuren en slingers maken waren we er wel een beetje klaar mee en zijn we maar wat anders gaan doen. ’s Middags hebben we met wat meiden zitten spelen en daarna was het tijd voor het vieren van de verjaardagen. De vorige keer dat we de verjaardagen gevierd hebben ging het allemaal georganiseerd doordat Berit er was. Deze keer was Berit in Dar en hadden de meiden gevraagd of Kim wilde presenteren. Kim vond dit goed, maar toen puntje bij paaltje kwam deed niemand wat er gevraagd werd en stond ze er een beetje voor piet snot. Alles duurde daarom super lang en was een enorme chaos. Na het vieren van de verjaardagen werd er nog afscheid genomen van twee Noorse vrijwilligers en werd er samen gegeten.

Tijdens de busrit van Iringa naar Ilula en tijdens het afscheid van de andere vrijwilligers kwam het besef ineens wel heel dichtbij dat ik ook bijna naar huis ga. De volgende keer dat er door de meiden gezongen word, is het voor het afscheid van Kim, twee andere vrijwilligers en mij. Echt heel raar om dat ineens te beseffen. Aan de ene kant is het wel fijn om bijna weer naar huis te gaan, maar aan de andere kant wil ik nog helemaal niet weg. Dit is iets wat ik al zolang wilde en nu is het al bijna voorbij. Alles lijkt hier zoveel eenvoudiger, doordat je je niet druk om dingen hoeft te maken of dingen hoeft te regelen. Alles gaat hier gewoon lekker op het gemak en op het moment dat jij het wil en er zin in hebt. Het komt uiteindelijk wel goed en zo niet, dan niet, dan wordt daar ook wel weer een oplossing voor gevonden.
Gelukkig heb ik nog twee weken voor de boeg, al verwacht ik dat die ook wel om zullen vliegen. Komende week staat er voor drie dagen Foster Family op het programma, als het goed is gaan we trainingen geven aan de families. Daarnaast ga ik nog helpen bij het sponsor programma en in de shop. We zullen zien wat de volgende week brengt!