De laatste dagen Ilula & weer thuis

Het is alweer tijd voor m’n laatste blog. Ik ben ondertussen alweer ruim een week thuis, maar ik zal jullie nog even op de hoogte stellen over mijn laatste week, de terugreis en de thuiskomst.

Dinsdag 24 december zijn Kim en ik voor de laatste keer in Iringa geweest. Alles wat normaal gesproken goed gaat, ging deze keer een stuk minder goed, wat voor nogal wat frustraties zorgde. In de hoop dat de dala dala rit deze keer dan wel goed zou gaan, kwamen wij rond kwart voor 4 bij het busstation aan. Maar helaas, wat zagen we daar? 200 mensen met super veel koffers en 1 propvolle dala dala. Onze eerste gedachte was dan ook; help, hoe komen we ooit thuis? Toen er een nieuwe dala dala kwam, stormde iedereen er als een malle op af en probeerden mensen zelfs via het raam naar binnen te klimmen. Nou, mooi niet dat ik aan die gekkigheid mee ging doen.. Na even wachten was er ineens plek om te staan in de dala dala en aangezien we toch wel graag naar huis wilden, hebben we ons maar in deze dala dala gepropt. Het was een verschrikkelijke reis, waarbij we van alle kanten aangestaard en omgeduwd werden. Al met al een memorabele laatste dala dala rit, die sowieso op de 1e plek staat in de slechtste dala dala ervaringen ooit.
’s Avonds hebben Berit, Jules, Kim en ik met z’n vieren gedineerd en een gezellige spelletjesavond gehad bij het licht van een kerosine lamp. Toch nog een speciale kerstavond! Op eerste kerstdag kwamen de ouders en het zusje van Kim aan, wat voor wat extra gezelligheid zorgde. Donderdag moest ik m’n laatste spullen inpakken en hebben we een wandeling naar Mtua en door Isele gemaakt. Heel raar om daar te lopen met het idee dat ik hier zo vaak gelopen heb en dat dit de laatste keer is dat ik deze plekken zou zien.

Vrijdagochtend na het ontbijt was het tijd om afscheid te nemen van de staf, m’n laatste spullen in te pakken en op naar de bus te gaan. Wat een raar gevoel om het weeshuis en de lieve en leuke mensen die ik daar ontmoet heb achter te laten. Na een half uurtje wachten kwam de bus rond kwart voor 10 en was het tijd om afscheid te nemen van m’n uitzwaaicomité. Nog een hele dikke knuffel voor Kim (terwijl de bus ongeduldig stond te toeteren), met wie ik de laatste drie weken zo'n geweldige tijd heb gehad en slik, daar ging ik. In de bus zaten super veel andere blanken, wat mij erg verbaasde, aangezien je normaal in je uppie in de bus zit. Tijdens de busrit had ik toch wel een beetje een neerslachtig gevoel toen ik het Tanzaniaanse landschap aan me voorbij zag gaan en ik steeds verder van het weeshuis raakte. De busrit ging voorspoedig en na 7 uur in de bus was ik in Dar es Salaam. Daar stond Valencio al op me te wachten en na wat vertraging in het verkeer was ik rond 6 uur in m’n hotel. Daar heb ik de vrijdagavond en hele zaterdag doorgebracht. Het voelde zo onwerkelijk dat ik bijna naar huis zou vliegen. Voor mijn gevoel kon er elk moment iemand komen die me op zou halen en me zou vragen mee terug te gaan naar Ilula (wat ik nog gedaan zou hebben ook). Helaas was dit niet het geval en stond ik rond 9 uur zaterdagavond op het vliegveld. Na een poosje wachten konden we boarden en vertrokken we. Het was toch wel even flink slikken en tranen wegknipperen, want nu zou ik Tanzania toch écht gaan verlaten en was er geen weg meer terug. De vlucht verliep erg voorspoedig en ik landde drie kwartier vroeger dan gepland. Eerst even wachten op de koffers en toen naar m’n ontvangstcomité. Fijn om iedereen weer te zien en te kunnen knuffelen!

Ondertussen ben ik alweer een week thuis. Aan de ene kant vind ik het fijn om iedereen weer te zien, maar aan de andere kant mis ik Tanzania ook echt. De weesmeiden hebben hun huis voor me geopend en hebben me de kans gegeven om te zien hoe ze leven en om daarvan te leren. Die lieve meiden, Tamari en Enicka en m’n medevrijwilligers hebben ervoor gezorgd dat het weeshuis een thuis voor me is geworden. Ik mis de meiden, het leuke personeel, het heerlijke weer en de ontspannen sfeer die er hing nu al. Wat een geweldige tijd heb ik daar gehad! Ik heb me verbaasd over allerlei dingen, heb veel nieuwe dingen gezien en geleerd, heb met volle teugen genoten en ben van Tanzania gaan houden. Ik ben echt super blij dat ik de kans gehad heb om dit allemaal mee te mogen maken en zal het nooit vergeten. Zonder die lieve weesmeiden, het geweldige personeel en m’n toffe medevrijwilligers was het nooit zo’n geweldige ervaring geweest. Bedankt en hopelijk tot ziens!