Op reis in Tanzania!

Jambo!

Afgelopen week hebben we een lekker ontspannen weekje gehad tijdens onze vakantie aan Lake Nyassa. De reis begon donderdag 31 oktober en de eerste tussenstop was Iringa. Rond een uur of elf zijn we met al onze spullen vanaf het IOP richting de weg gelopen, in de hoop snel een dala dala tegen te komen. Het geluk leek met ons te zijn want al na een paar minuten kwamen we een lege (!) dala dala tegen! Deze dala dala raakte helaas al snel gevuld met mensen én dieren. Eerst kwam er een man met een stuk of 5 hanen de dala dala in, die hij gerust onder de stoel voor onze voeten legde. Alsof dat nog niet genoeg was, kwamen we 10 minuten later bij een man die met z’n geit stond te wachten. Die zou toch niet serieus mee moeten met onze bus? Ja hoor, natuurlijk wel! Wij zaten helemaal achterin de bus en alle extra bagage ging onder onze bank en bij onze voeten. Toen we die man met z’n geit naar de achterkant van de bus zagen lopen, voelden we de bui al hangen.. Jep, de geit werd onder onze stoel geschoven en heeft de hele weg gezellig met z’n kop bij Denise dr voeten gelegen. Afgezien van het gezelschap van deze dieren verliep onze reis voorspoedig en waren we snel in Iringa, waar we een gezellige avond gehad hebben.

De volgende dag was de bestemming Songea. De bus naar Songea vertrok precies op tijd om 7 uur. Het eerste deel van de reis was een lange rechte weg, waar de chauffeur flink het gaspedaal in trapte. Helaas deed hij dit ook nog toen we in de bergen over de haarspeldbochten reden, waardoor we niet meer met zo’n gerust gevoel in de bus zaten. Zeker niet toen er een boom vlak voor de bus omviel en de chauffeur besloot er maar gewoon even overheen te rijden. Natuurlijk sloeg de bus af en stonden we vast bovenop de boom, maar al snel had de chauffeur het weer onder controle en konden we onze reis vervolgen. Na 8 uur waren we dan eindelijk in Songea aangekomen en konden we op zoek naar een hotel. De rest van de dag hebben we lekker rustig aan gedaan en Songea bekeken.

Zaterdag was het tijd voor de laatste busreis naar onze eindbestemming; Mbamba Bay aan Lake Nyassa. Deze bus vertrok om 6 uur en bleek een kleine dala dala te zijn. De bus werd dan ook lekker vol gepropt met mensen die dachten dat ze mij wel even als steunpaal konden gebruiken. Na 3 uur lang in deze benarde positie te hebben gezeten stapten ze bijna allemaal uit, dus hadden we de rest van de reis iets meer ruimte. Dat was erg prettig, aangezien dit laatste stuk van de reis over onverharde weg ging. Na zo’n 5 uur waren we dan eindelijk op plaats van bestemming; wat was het mooi! Het leek alsof we in het paradijs beland waren. We hadden contact met een leraar daar, Hamisi, die ons al op stond te wachten en ons naar ons hotel bracht. Ook heeft hij ons een rondleiding gegeven door Mbamba Bay en ons het strand laten zien. Echt een prachtige omgeving waar we in terecht waren gekomen!
Het hotel bleek single rooms voor ons te hebben geregeld, waar we met z’n twee in moesten slapen. Deze bedden waren echter zo klein, dat je je amper om kon draaien als je er met z’n twee lag. Na wat denken en twijfelen, hadden we de oplossing bedacht; Kim, Denise en ik zouden de double bedroom nemen en daar een extra matras neerleggen. De mensen in het hotel zeiden natuurlijk dat het allemaal wel kon, maar toen puntje bij paaltje kwam, was er geen extra matras. Omdat we meer ruimte hadden met z’n drieën in het grote twee persoonsbed, dan met z’n twee in het eenpersoonsbed, hebben we maar met z’n drie in dat bed geslapen. Het paste best prima, was alleen een beetje warm, aangezien het in Mbamba Bay sowieso al warmer was dan dat wij gewend waren!

Op zondag zijn we een stuk langs het water gaan lopen op zoek naar krokodillen. Na een lange wandeling zijn we geen krokodillen tegen gekomen, maar hebben we wel het werk van de vissers beter kunnen bestuderen en gezien hoe de kinderen zich daar lekker in het water vermaken! Helaas hebben we zelf niet kunnen zwemmen, omdat er in veel water in Afrika parasieten zitten die je lichaam kunnen binnendringen via je huid. Ook in het meer zouden deze parasieten kunnen zitten, dus hebben we het risico maar niet genomen, al was de verleiding soms wel erg groot! In de zon was het erg warm, maar op het strand stonden verschillende kleine strandhutjes waar we lekker in de schaduw konden zitten.

Zondags hadden we Hamisi belooft dat we op maandag een bezoek zouden brengen aan de Secondary school waar hij werkte, dus daar ging onze tocht maandag heen. Deze school zou zo’n vijf kilometer lopen zijn. We hebben een groot stuk door de rotsen gelopen en halverwege kwamen we een lieve vrouw tegen die ons de weg wel even wilde wijzen, terwijl ze met een emmer water op dr hoofd liep. Zo knap! Na heel lang lopen en ons afvragend hoe die kinderen dat toch iedere dag deden, waren we eindelijk bij de school waar we hartelijk ontvangen werden. We kregen een rondleiding over het terrein en toen nam Hamisi vrij om ons het Bioparc (een of ander resort) in de buurt te laten zien. Hier hebben we nog even lekker wat kunnen drinken en kunnen lunchen, voor we aan onze tocht terug naar het hotel begonnen. Op de terugweg kwamen we het weesjongentje tegen waar Hamisi al eens over verteld had. Het jongentje heeft geen ouders en leeft op straat. Hij krijgt af en toe eten van mensen of slaapt bij mensen, maar niemand zorgt echt voor hem. Toen we hem tegenkwamen zagen we dat hij de hele tijd dezelfde kleren droeg en geen schoenen. We hebben aan Hamisi gevraagd of we hem kleren en schoenen mochten geven. Eerst zijn we samen met hem een nieuwe broek, ondergoed en twee shirtjes wezen uitzoeken. Daarna mocht hij nieuwe schoenen uitzoeken, maar de schoenenzaak was dicht, dus zijn we naar de winkel gegaan waar ze een soort van Crocs verkochten. Het jongentje was super blij met zijn nieuwe kleren en liep dolgelukkig en apetrots rond.

Dinsdag zat ons verblijf in Mbamba Bay er helaas weer op, dus was het tijd om weer in de bus te stappen naar Songea. De bus die we deze keer hadden was een grotere bus, maar helaas zorgde dat er niet voor dat ze hem niet helemaal vol propten. Ik geloof dat er wel meer dan 100 mensen in die bus gepropt werden. Het was ook nog eens een gammele bus die een hoop kabaal maakte en flink schuin door de bochten ging, dus dat gaf niet zo’n prettig gevoel.
De busreis duurde deze keer 2 uur langer dan de heenweg doordat er zoveel mensen en vracht mee moest. We waren blij dat we er eindelijk waren aangezien we toch wel chagrijnig begonnen te worden. Na een middagje rondlopen in Songea en kijken of we nog leuke stofjes tegen kwamen was het tijd om te gaan douchen voor het eten. Net toen ik onder de douche wilde stappen, stopte het water en de stroom en hoorde ik Kim vanuit haar kamer schreeuwen of wij ook geen water hadden. Helaas, geen douche voor ons op dat moment.

Woensdags was het tijd voor onze laatste lange busreis, van Songea naar Iringa. Om 6 uur zou onze bus vertrekken, wat hij keurig volgens plan deed. We kregen dezelfde bus en dezelfde chauffeur als de vorige keer, dus we waren benieuwd hoe veilig onze buschauffeur deze keer zou rijden. Na 1,5 tot 2 uur rijden moest de bus ineens in de remmen en zagen we allerlei bussen stilstaan voor een vrachtwagen. Wat bleek; er was een vrachtwagen op een of andere manier gestrand, zodat hij de hele weg blokkeerde en dr geen bus meer langs kon. Toen we dit zagen hadden we direct het gevoel dat dit nog wel uren kon gaan duren en dat we voorlopig niet thuis zouden komen. Er waren al een aantal Tanzanianen bezig om de bergwand naar beneden te halen en dit in de greppel langs de weg te gooien. Omdat wij ervan uit gingen dat het nog wel even zou duren, zijn wij lekker in de bus gaan zitten wachten. Plotseling kwam de buschauffeur terug en begon in het Swahili bevelen te schreeuwen, maarja wij als blanken snappen daar natuurlijk niets van. Wij zaten hem een beetje oenig aan te kijken en bleven rustig zitten, terwijl de rest allemaal de bus verliet. Gelukkig kwam er een behulpzame Tanzaniaan ons vertellen dat we de bus moesten verlaten; zo gezegd, zo gedaan. Toen we uit de bus waren begon onze bus ineens vet hard te rijden, dus wij weer achter die bus aan rennen. Blijkbaar was onze buschauffeur ongeduldig en vond hij het een goed idee om als eerste over de greppel, tussen de bergwand en de vrachtwagen door te gaan, om te proberen aan de andere kant te komen. Wij moesten zelf onder de vrachtwagen door om aan de andere kant te komen en waren heel hard aan het hopen dat onze bus niet ook vast kwam te zitten. Toen de bus er bijna door was, kwam er ineens een ambulance van de andere kant (wat die hier ineens deed? Nooit een ambulance gezien op een berg, maar oké). De bus moest weer naar achter, ambulance erdoor en poging twee van de buschauffeur. Deze poging was gelukkig een geslaagde poging en wij konden als eerste bus onze reis weer vervolgen, na maar een half uurtje vertraging te hebben opgelopen. De rest van de reis leek best wel spoedig te verlopen en ik zat lekker een beetje te dommelen toen ik Kim plotseling hoorde zeggen; Wow, zag je dat?! Toen ik m’n ogen open deed zag ik een vrachtwagen stil staan, waar een vrouw onder lag. Daarna zag ik een dala dala scheef in een greppel hangen met allemaal mensen eromheen. De buschauffeur was zo netjes om te stoppen om te kijken of er ergens hulp gegeven kon worden en Joke en Klaas besloten te kijken of ze EHBO konden geven. De vrouw die onder de vrachtwagen lag bleek daar gelukkig te zijn neergelegd zodat ze in de schaduw lag en leek alleen een gebroken been te hebben. Daarnaast waren er nog drie gewonden, met alleen een hersenschudding. Echt een wonder dat er niet meer gewonden zijn gevallen als ik zag hoe die dala dala erbij hing. Nadat deze vrouw in een pick up was gehesen (ze hebben hier geen ambulances voor dit soort ongelukken) konden we in de bus onze reis vervolgen. Na een hoop gesjouw met alle spullen waren we eindelijk in Neema’s en waren we blij dat we weer heelhuids thuis aangekomen waren.

Donderdag 7 november zou de grote groep met Noren komen, dus moesten wij voor de lunch weer op het IOP zijn zodat we konden helpen als de groep zou aankomen. De dala dala die we hadden zat vrij vol en stonk naar benzine, maar gelukkig was hij wel bereid ons vlak bij het IOP af te zetten, waarna we eindelijk weer thuis waren. Helaas kregen we niet echt een vriendelijk ontvangst, maar werd ons gelijk gewezen op de schema’s die overal hingen en wat wij moesten doen. De hele middag heb ik echter niks te doen gehad en heb ik me nutteloos gevoeld, dat beloofde wat te worden voor de daarop volgende dagen..

Gister was ik ingepland om ’s middags in de keuken te komen helpen en ik had al op het rooster zien staan dat er vis gegeten zou worden. Ik zag er van te voren al tegenop om deze vis te moeten gaan klaarmaken, maar toen ik eenmaal in de keuken kwam, mocht ik helpen om het brood te gaan maken. Dit was super leuk om te doen en ik was me net aan het bedenken dat helpen in de keuken best leuk was, tot de kok met het volgende klusje kwam; de vis bereiden. Één van de koks was de vis in grote stukken aan het snijden, welke ik dan nog maar even in kleine stukjes moest snijden. Het was niet nodig om de vinnen, de huid, de ingewanden en de graat eruit te halen, dus ik moest flink wat kracht zetten om al die kleine stukjes te maken. Het is maar goed dat niemand mijn gezicht kon zien, want volgens mij was het afgrijzen van m’n gezicht te lezen. Gelukkig was ik snel van de nachtmerrie verlost omdat ik mee moest naar de storage om een voorraad op te halen. Na een hoop gesjouw vond ik dat ik wel weer genoeg gedaan had en ben ik lekker met de andere vrijwilligers gaan zitten kletsen.
’s Avonds viel rond een uur of 9 de stroom ineens uit, welke op geen enkele manier meer aan wilde; de eerste avond zonder stroom is een feit. Er stonden hier een aantal kerosine lampen, die we aangestoken hebben, waardoor het er nog best wel gezellig uit zag allemaal. Omdat al het licht uit was hebben we buiten nog even kunnen genieten van de sterren die nu super goed zichtbaar waren en toen zijn we maar vroeg gaan slapen.

De komende dagen zullen in het teken staan van de noren die hier nog steeds zijn en zal ik nog twee keer in de keuken gaan helpen. Hopelijk kan ik volgende week een keer een kijkje nemen bij een Foster Family zodat we daarna onze voorlichtingen verder kunnen gaan uitbreiden.

Tot slot wil ik nog even zeggen dat ik de reacties op m’n blog super leuk vind! Leuk om ze allemaal te lezen. Wel gek om dan reacties te lezen dat het in Nederland zulk slecht weer is, terwijl het hier zo warm is, raar om me daar dan een voorstelling van te maken!