Laatste dagen in Bicol & Island hoppen in Caramoan

Mijn laatste blog is geëindigd met dat we een korte vakantie hadden in Naga en dat het bijna tijd werd om naar de volgende bestemming te gaan, namelijk Pili. Voordat we naar Pili vertrokken kwamen we in ons hotel nog een vreemde Chinese dokter tegen. Deze vrouw vond het nodig om ons te vertellen over haar werk als voedingsdeskundige, en dat het belangrijk was om goed te bewegen als wij achter onze laptop zaten om onderzoek te doen. Voor we het wisten stond ze naast ons tafeltje allerlei oefeningen voor te doen, die wij elk uur zouden kunnen doen als we aan het werk zijn. Lynn en ik wisten niet waar we het zoeken moesten en deden ons uiterste best om ons gezicht in de plooi te houden haha. Na 10 ongemakkelijke minuten vervolgde ze haar weg en konden wij even bijkomen van deze bijzondere ontmoeting haha.
Ons verblijf in Pili was van korte duur, aangezien we bij aankomst in het hotel in Pili na 4 uur besloten hebben rechtsomkeert te maken naar Naga. Het hotel was een soort van weghotel waar je alleen vrachtwagen chauffeurs verwacht, met super kleine kamers (waar wij + onze backpacks nét in pasten) en waar geen eetgelegenheden in de buurt waren. Aangezien wij het niet zagen zitten om daar een dikke week te zitten hebben we besloten terug te gaan naar Naga en daar een hotel te zoeken. Dit hotel was prima, het enige nadeel was dat we elke dag een half uur met de bus naar Pili moesten, maar dat hadden we er wel voor over. Vanaf Pili was het vaak nog een stukje met een tricycle om bij de kinderen te komen waar we ons interview mee zouden houden. Eén van de kinderen woonde echt in the middle of nowhere. Na eerst een half uur over verharde weg te zijn gereden met onze tricyle kwamen we op een zand weggetje die richting de vulkaan ging. Het weggetje werd met de minuut slechter en we kwamen steeds verder op de vulkaan terecht. Toen we vlakbij het huis waren moesten we nog een stuk te voet afleggen door het veld voor we bij het huisje aankwamen. Die mensen woonden echt bizar ver weg van de bewoonde wereld. Maar wel echt super leuk om dit zo te zien en op deze plekken te komen. Na het interview moesten we natuurlijk ook weer terug, alleen tijdens het interview had het geregend, waardoor het zandweggetje een modderweggetje geworden was. We zagen al verschillende motoren weg glibberen, dus vroegen ons af hoelang onze tricy het vol zou houden. Na nog geen vijf minuten moesten wij de bult op, waar onze tricy moeite mee had. Vlak voordat we boven waren kwam de tricy niet verder en begon hij achteruit te glibberen. Nadat de bestuurder wat gas had gegeven zat onze tricyle muurvast. Er zat dus niks anders op dan de tricycle zelf los te duwen. Nadat wij onze superkrachten ingezet hadden om de tricycle los te krijgen, konden we onze weg zonder problemen vervolgen.
Na een aantal dagen met interviews was het tijd om een weekendje te ontspannen. We hadden een driedaagse trip naar Caramoan gepland. Caramoan is een eilandengroep waar je kunt eiland hoppen. Verschillende landen nemen hier ‘Survivor’ op (Expeditie Robinson wordt hier ook opgenomen). We hadden geluk dat we deze eilanden nog konden bezoeken, aangezien ze een week later zouden beginnen met het opnemen van nieuwe seizoenen van Survivor. Wij konden dus nog lekker genieten van deze prachtige eilanden. De eilanden waren super mooi, met hagelwitte stranden, een super blauwe zee en palmbomen. We hadden lekker decadent met z’n tweeën een boot voor onze trip en konden zo de eilanden bezoeken. Van te voren hadden we verwacht dat we hier redelijk wat blanke toeristen zouden tegenkomen, maar nee, ook hier waren we de enigen. De overige Aziatische toeristen vonden ons erg interessant, waardoor we erg vaak op foto’s gezet werden of aangesproken werden. Op gegeven moment waren we daar wel een beetje klaar mee, maar gelukkig had onze gids dit door, dus stopte hij de boot vaak net voor het eiland, waar niemand anders was. Hier konden we dan lekker met z’n tweeën zwemmen zonder lastig gevallen te worden. Over het algemeen was het een super relaxt weekend, behalve het begin van de 2e dag eiland hoppen. De gids vond het nodig dat we een of ander Maria beeld zouden bezoeken, welke bovenaan een 575 treden lange trap stond. Wat was dat afzien in de hitte zeg. Onderweg naar beneden vroegen wij ons af of onze benen ons nog wel zouden kunnen dragen haha. We hebben daarna dan ook 2 dagen met flinke kuitspierpijn rondgelopen. Daarnaast was ook de heenreis iets minder prettig. De bus die wij genomen hadden was niet de bus van de beste kwaliteit, met heel weinig beenruimte. Onze lange Westerse benen pasten hier dus niet heel gemakkelijk in haha. Onze chauffeur leek ook niet te begrijpen wanneer hij moest schakelen als hij een bus opreed, wat als gevolg had dat we verschillende keren midden op de berg stil kwamen te staan en weer achteruit terug reden. Dat was wel even billen knijpen af en toe, maar uiteindelijk hebben we Caramoan zonder kleerscheuren gehaald haha. Al met al was het een heerlijk weekend en was dit even een fijne onderbreking van het onderzoek doen!
Op 6 April was het tijd om niet alleen Pili, maar heel de Bicol regio te verlaten. Het werd tijd om naar Ilocos Sur te gaan. Voordat we naar de Filipijnen vertrokken hadden wij echt het idee dat Ilocos Sur aan het einde van de reis was, dus het gevoel dat het allemaal al bijna voorbij is begint nu wel te komen. Al hebben we nog 4.5 week dus het duurt best nog wel even voor we terug gaan haha. De mensen van de organisatie hebben ons op het vliegveld afgezet en toen begon het wachten. De eerste vlucht naar Manila bleek namelijk énorme vertraging te hebben. Op het moment dat wij zouden moeten vertrekken, bleek het vliegtuig nog in Manila te staan en moest die nog vertrekken. Wij maakten ons echter wel een beetje zorgen over onze overstap in Manila naar Ilocos, aangezien we 2.5 uur hadden, en we al 2 uur vertraging hadden. Bij navraag aan de balie bleek echter dat we ons geen zorgen hoefden te maken, want onze vlucht naar Ilocos had al 2.5 uur vertraging. Nou, dat beloofde veel goeds haha. In Manila aangekomen bleek onze vlucht inderdaad vertraging te hebben, dus toen kon het wachten opnieuw beginnen. We waren om 11 uur ’s ochtends bij ons hotel vertrokken, en om 9 uur ’s avonds waren we dan eindelijk op het vliegveld in Ilocos. Toen was het nog 2 uur rijden naar San Vicente, waar de organisatie zich bevond. Na een reis van 12 uur waren we dan eindelijk op onze bestemming. We zouden in een huis bij kantoor slapen, die er in eerste instantie prima uitzag. Onze blijdschap verdween echter toen bleek dat de badkamer buiten was. De badkamer was super vies, zonder licht, zonder douche en met een kakkerlak. Dat beviel ons iets minder haha. Ook hier waren geen eetgelegenheden in de buurt, dus de volgende dag hebben we besloten te verkassen naar Vigan, een grotere stad bij San Vicente in de buurt. Het hotel waar we zitten is prima, en het stadje is ook heel leuk. Het doet heel Spaans aan, omdat de Spanjaarden hier een lange tijd gezeten hebben. De gebouwen uit de Spaanse tijd staan hier nog allemaal, en er is een super schattige straat die helemaal uit kinderkopjes bestaat. Ook rijden hier nog verschillende paard met wagens rond. Het doet helemaal niet Filipijns aan, maar er hangt een super leuke sfeer.
Afgelopen vrijdag hebben we een korte oriëntatie gehad bij de organisatie waar we nu zijn, en hebben we besproken welke kinderen we wanneer zullen spreken. Ook hebben we 2 interviews gehad met facilitators, dus dat gaat ook prima. Morgen en dinsdag organiseert de organisatie een kamp voor 30 van de kinderen die in hun programma zitten, waar we mee naar toe gaan. We zijn heel benieuwd hoe zo’n kamp er hier aan toe zal gaan!